Na een zure nederlaag in en tegen ‘Chevemelt’ en de daaropvolgende afgetekende overwinningen op LVC (4-1) en Terwinselen (7-1), stond deze week de wedstrijd tegen Ubachsberg 2 op het programma. Een ploeg die net als Chevremont voor het kampioenschap wil ballen, dus op voorhand viel de nodige tegenstand te verwachten. Overeenkomstig de oude voetbalwijsheid: “instelling toon je in de wedstrijd, niet op de training”, werd de training professioneel overgeslagen, zodat iedereen fit en uitgerust aan de wedstrijd kon beginnen. De Grote (Kale;) Leider kon op voorhand beschikken over een reservebank waar M. City (voor wat de betreft de kwantiteit) jaloers op zou zijn, en had daardoor zelfs de luxe om enkele spelers rust te gunnen. Bij verzameling van de troepen bleek dat echter al snel een vergissing, want als gevolg van de ene na de andere (late) afmelding liep het aantal reserves zienderogen terug. Tijd om de internationale connecties aan te wenden, en na een telefoontje naar Warschau bleek Captain Ben bereid om in te vliegen en het Vierde uit te helpen, zodat de bank toch nog redelijk gevuld was. Positief daarbij was overigens de terugkeer in de selectie van verdedigers Martien en Casper. Met name van Casper mocht het nodige verwacht worden, want naast zijn onvolprezen verdedigende power had hij tegen Vaals met een ware Bergkampiaanse actie (https://www.youtube.com/watch?v=IicmCu47pMo) laten zien ook aanvallend over het nodige vernuft te beschikken. Overeenkomstig die andere wijsheid (‘never change a winning team’) kreeg Jules echter de voorkeur als stopper, met naast hem Martien Remy en TimK, op het middenveld Roy, Hub, Sem en Ben, en voorin Ivo en Tim R. En niet te vergeten keeper Pascal, die na het werken van een 36-uurs shift de broodnodige energie opdeed door het – inmiddels bijna traditiegetrouw – naar binnen werken van een broodje hamburger.
Het Vierde begon niet geweldig aan de wedstrijd. De passing was niet altijd even goed, de middenvelders werden vaak overgeslagen en er werd te vaak de lange bal gezocht, waardoor Ivo en TimR nauwelijks in het stuk voorkwamen. Wel grabbelde de doelman van de tegenstander na een afstandsschot, maar hij kon zijn fout net op tijd herstellen. U’Berg stelde daar voetballend in de eerste helft vooral een goede vrije trap (prima gekeerd door Royos) en een leep puntertje tegenover, dat maar rakelings langs de – voor Geuldal – goede kant van de paal verdween. Erger was echter dat de irritaties opliepen, doordat de tegenstander zich een aantal keren van de minder sportieve kant liet zien. Ivo kreeg een fluim in zijn nek waar ‘lama’ Völler trots op zou zijn, en ook TimR werd nog net niet van de wei afgeschopt. Helaas bleef een en ander onbestraft, waardoor de sfeer af en toe wat grimmig werd en er links en rechts wat bleef ‘broeien’.
Na de 0-0 ruststand, thee/sigaretten en enkele korte maar krachtige aansporingen van de Kalief: ‘meer strijd, meer passie, meer ballen in de voet, meer doelpunten’, ging men weer de wei op. En in de tweede helft ging het beter, zo zag ook de trouwe supportersschare. Na enkele omzettingen waarbij Ben centraal ‘tussen de linies’ ging spelen en Hub naar rechtshalf verhuisde, werd er daadwerkelijk beter gecombineerd en had Ubachsberg het bij tijd en wijle knap lastig om in ieder geval de brilstand overeind te houden. Schoten van Roy en Ivo (?) werden ternauwernood van de lijn gehaald, en er gingen nog de nodige ballen naast vanwege onnauwkeurigheid in de afronding. Ubachsberg bleef wel gevaarlijk in de counter, maar Remy gooide de deur consequent dicht als ie al op een kiertje stond. En ook keeper Royos, waarbij de hamburger begon te werken, groeide in de wedstrijd door vlak na rust in een 1 op 1 duel met de vijandelijke spits, de bal net voor diens voeten weg te tikken. Een cruciale redding zo bleek, want uiteindelijk viel de beslissing halverwege de tweede helft aan de andere kant. Na de zoveelste Geuldalse/Wijlrese? aanval was het Hub die de bal, nadat de keeper een afstandsschot slecht verwerkt had, tegen de touwen schoot en de bevrijdende 1-0 aantekende. Dat was een serieuze streep door de rekening van de tegenpartij, en men zette nog een aantal keren aan om in ieder geval met een puntje uit Wijlre te vertrekken. Net als in de eerste helft werden daarbij de grenzen opgezocht en werd er steeds meer ‘gebutteld’, waarbij bepaalde spelers van de tegenstander – gelet op de niet te verklaren oerkreten – zo leken weggelopen uit ‘One flew over the Cuckoo’s nest’ (achteraf bleek hij een andere instelling te hebben bezocht, redactie).
Hoezeer men er echter ook een vechtwedstrijd van probeerde te maken (hetgeen na het inbrengen van de Sloper sowieso tot mislukken gedoemd was), het – tumultueuze – slotakkoord was toch echt voor Geuldal. Remy veroverde met een tackle uit het boekje de bal, en uit de daaropvolgende aanval scoorde een uitzinnige TimR in de ‘dying minutes’ de beslissende 2-0. Althans, dat dacht alles en iedereen met een Wielders hart. Want in het duel met Remy raakte de aanvaller (overigens een van de meest sportieve spelers) ongelukkig ten val, waardoor de verwarring bij Ubachsberg toesloeg: doorgaan of niet? Omdat het Vierde doorging (en zoals gezegd scoorde), besloot de grensrechter uit Ubachsberg dan maar voor buitenspel te vlaggen, hetgeen door de schirri werd gehonoreerd. Goal afgekeurd, TimR teleurgesteld, tegenstanders geblesseerd en woedend; de scheidsrechter deed het enige juiste en beëindigde de veldslag, waardoor de Wijlrese moedjahedien wederom als winnaars van ‘ut Stuk’ stapten. Zeker op basis van de strijdlust in de tweede helft een verdiende zege, waardoor ‘Chevemelt’ in het vizier blijft. Volgende week Vijlen!
Door Rechtsback Tim